در جایی نشسته بودیم و در زمینه های مختلف صحبت می کردیم. یکی از دوستان گفت باید توان شکرگزاری افزایش یابد. همه دوست دارند شکرگزاری کنند ولی واقعاً نمی دانند چگونه؟ با توجه به اینکه روزگار جدید، روش جدیدی برای شکرگزاری می طلبد باید به مردم آگاهی داده شود تا سردرگم نباشند.

شکرگزاری یعنی اینکه هر اتفاقی می خواهد رخ دهد تو نباید کنترل خودت را از دست بدهی. این معیار خوبی است برای اینکه آیا ما شکرگزار هستیم یا نه؟ کسی که خود را جزئی از خدا می داند و با او ارتباط دارد و همه چیز را تحت سیطره اراده او می داند به چه دلیلی می تواند ناراحت شود در حالی که قدرتی برای تغییر یا احساس مسئولیت ندارد. موقعی که تو قدرتی برای انجام کاری نداری وظیفه ای نداری و یقیناً کسی هم از تو توقع ندارد. پس برای اینکه شکرگزار باشینم باید بدانیم که جهان در اختیار خداست و قدرتی که خدا به ما داده محدود است و توان ما محدود است و لذا در هر کاری یا اتفاقی که رخ می دهد احساس مسئولیت اضافی و فراتر از توان نکنیم و خود را به وادی ناشکری نکشانیم.

نوع معمول شکرگزاری همان شکرگزاری زبانی است که از آن می توان به عنوان جملات تأکیدی استفاده کرد. حتی اگر به شکرگزاری زبانی هم بها بدهیم و سطحی نباشد می تواند غوغا کند. فقط باید با درک و فهم عمیق و صحیح باشد. اگر در شکزگزاری زبانی دقیق عمل شود فوری تبدیل به شکرگزای عملی می شود و نتایج خود را نشان می دهد.

شکرگزاری عملی یعنی اینکه ما برای شکرگزاری از نیروی هماهنگ کائنات بیاییم و یک سری از عادتها منفی و غیرخدایی را از وجودمان حذف کنیم. این بهترین نوع شکرگزاری است که بهترین روش برای رشد و تعالی ماست. شکرگزاری بهترین پله های رشد و تعالی است.