امتحان ما انسان ها در اين است كه آيا ابزار و وسيله ي انجام خواست خداوند هستيم يا نه؟ ميزان تعالي ما را اين امر مشخص مي كند. در واقع هر قدر تبعيت و بندگي ما از خداوند بيشتر باشد به همان ميزان غلظت خدايي بودن ما نيز بيشتر است. درواقع ما ذاتاً موجودي خدايي هستيم ولي براي ظاهركردن آن بايد هرچه بيشتر ابزار خواست خدا قرار بگيريم.

ما آفريده شده ايم كه فقط و فقط تابع و سرسپرده خداوند بوده و هر چه او مي خواهد انجام دهيم. هركس به اين بينش برسد موفقيتش تضمين شده هست زيرا مسير موفقيت از تبعيت محض و بي چون و چرا از خداوند مي گذرد و راه هاي ديگر پيچ و تاب هاي زيادي دارند.

ميزان تبعيت، سرسپردگي و بندگي ما در مقابل خداوند با ميزان رعايت قوانين و قواعد بديهي الهي سنجيده مي شود. موقعي كه ما قوانين و قواعد الهي را رعايت مي كنيم در وقاع ابزار تحقق خواست هاي الهي قرار مي گيريم كه به نفع و مصلحت خودمان است. ما هر كاري انجام بدهيم نمي توانيم در مسير تكامل هستي خللي ايجاد كنيم منتهي فقط خود متضرر مي شويم و خيري از اين دنيا نمي بينيم.

ما آفريده شديم تا تابع محض خداوند باشيم و فقط بايد اين را درك كنيم. اگر اينگونه شد موفقيم در غير اين صورت بايد با مشكلات جور و ناجور دست و پنجه نرم كنيم.