یکی از مشکلات امروز افراد و جامعه این است که بیش از حد مقاومت می کنند. در حالیکه وظیفه مخلوقات، مقاومت و لجبازی کردن نیست بلکه تسلیم شدن و پذیرفتن واقعیات هستی است. موقعی که قانون هماهنگ کائنات تشخیص می دهد یکی را بر زمین بکوبد نمی توان در مقابل آن مقاومت کرد. زیرا ما مخلوق هستیم و قدرت و اراده ای برای مقاومت نداریم. ما فقط مأمور به وظیفه هستیم. همین هستی که تمام قوانین هستی را جاری می کند برای ما وظیفه تعیین کرده و با انجام وظایف واقعی ما موفق می شویم البته دیر یا زود دارد ولی سوخت و سوز ندارد.

ما باید پذیرا باشیم پذیرای همه چیز حتی چیزهایی که خط قرمز ماست. چیزهایی که در گذشته فکر می کردیم اگر اتفاق بیفتد باید خودکشی کنیم. من فکر می کنم دین خاتم به همین دلیل اسلام یا همان تسلیم نامگذاری شده است. یعنی اینکه ما باید در مقابل قدرت و ارارده الهی تسلیم باشیم و هر چه اتفاق افتاد به فال نیک و در راستای کمال هستی بدانیم ولی آنچه را طبق قوانین هستی، وظیفه خود می دانیم انجام دهیم. از بزرگترین مشکلات باید درس بگیریم نه اینکه خود را بیش از حد مسئول دانسته و خود را مرکز بدانیم. باید توجه داشته باشیم ما جزء بسیار کوچکی از این جهان بی نهایت پهناور هستیم و باید در وسع و اندازه توان خود کار کنیم و احساس مسئولیت داشته باشیم. ما اگر بیش از حد احساس مسئولیت کنیم در واقع در کار خدا دخالت کرده ایم و این ناسپاسی است.

لذا در اینجا تشخیص داده می شود که مشکل اصلی مردم به علت عدم آگاهی است و فقط و فقط استنباط های حواس پنجگانه را مورد بررسی قرار می دهد و از این حواس فراتر نمی رود. ما باید از این حواس فراتر رویم. این حواس فیلترهایی هستند که باعث می شوند ما بسیاری از واقعیات هستی را متوجه نشویم.

بپذیریم هر آنچه رخ می دهد و لجبازی نکنیم و فقط و فقط انجام وظیفه کنیم.