من با دکتر حسین پور مراودات زیادی داشتم. از گله و شکایت های بی فایده جداً خودداری می کرد. او خویشتن دار بود و هر حرفی می زد قبلاً آن را تجزیه و تحلیل می کرد. من احساس می کردم هر حرفی می زد به آن ایمان دارد و اینگونه هم بود. علی رغم اینکه ظاهر مذهبی نداشت ولی به کشور و ارکان کشور بسیار احترام می گذاشت و او خط قرمزها را خیلی خوب رعایت می کرد. خوب می دانست که هر نظامی خط قرمزی دارد و اگر بخواهی در درون نظام فعالیت کنی باید قوانین آن نظام را رعایت کنی. البته از شواهد و قرآئن پیداست که دکتر حسین پور تعلق خاطری جدی به نظام و کشور داشت چرا که در برابر سیل دعوتنامه های خارجی هیچ زمان وسوسه نشد و می گفت ما باید در ایران بمانیم و کشور خود را بسازیم. اگر تعلق خاطری به نظام نداشت چگونه می توانست در درون این نظام این همه رشد و پیشرفت کند.

کسانیکه از نزدیک با ایشان آشنا بودند خوب می دانند که ایشان فرقی بین نظام و ملت قائل نبودند و می گفتند نظام عصاره ملت است و لذا مشکلات و موانع را به خوبی توجیه می کرد و از دست زمین و زمان نمی نالید.

ایشان هر وقت از بزرگان نظام یاد می کردند از القاب معمول بدون هیچ گونه ریا و تظاهر استفاده می کردند. ایشان می گفتند آنهاییکه در رأس هستند خیلی تحت فشار هستند ما باید با احترام از آنها یاد کنیم و این به آنها انرژی می دهد. حتی کسی ندید از مسئولین مرتبط با خود نیز گله یا شکایتی کند و اغلب با احترام تمام از آنها یاد می کرد و اگر هم موردی بود حضوراً و با جسارت تمام مطرح می کرد با رعایت حد و حدود.

شرط رشد و موفقیت رعایت ادب است و یکی از دلائل موفقیت دکتر، رعایت ادب بود. او با ادب و متانت خود همه را مجذوب خود می کرد. در هنگام انتقاد، ادب را رعایت می کرد. یکی از اعضای هیئت علمی گروه معارف می گفت: ایشان احترام خاصی به مقام معظم رهبری قائل بودند.