بیست و ششم دیماه سال 1385،  يادآور حادثه ي تلخ، اندوهناك و ناگواري است كه هنوز سايه سنگين آن از قلب ها و دل هاي مصيب زده و محزون ما نرفته است. روزهاي ناباورانه فقدان عزيزي كه به جاودانگان تاريخ، پيوست. نازنيني كه سنگيني وجودش پوسته نازك دنياي ما را خراشيد، گريبان چاك كرد و غريبانه از ديار خاكيان ره افلاك پيش گرفت. عزيزي كه برقله هاي علم و حلم خيمه زده بود و چشمه سارهاي دانش و معرفت را به رايگان و بي هيچ چشم داشتي به كام مشتاقان مي ريخت. چون كوه استوار، چون سبزه زارها سرشار از عطر اميد، چون كوير بي آلايش و ريا، چون آسمان دلربا و خيال انگيز و چون دريا آرامشي پنهان در بي قراري ظاهري امواج انديشه ها.

          دكتر حسين پور نمونه بارز انساني بود كه به صرافت طبع خويش و براساس خواست و اراده ي خويش زندگي مي كرد. انساني كه نحوه ي درست زيستن را آموخته بود و مي آموزاند. انساني كه در وادي اخلاق، لبريز از دغدغه هاي انساني، در وادي علم، بصير و توانا، در وادي عمل، پركار و بي قرار، در وادي تنهايي، چون مراد و پيشوايش علي (ع)، تنها، پر از دردهاي عميق انساني بود. در انديشه او تصوير درخشان و بي همتاي علي (ع) كه حقيقتي است بر گونه اساطير، به سان پيشوا، رهبر، راهنماي درست زيستن و درست انديشيدن و متعهدبودن، جلوه­گر بود. دكتر حسين پور نمونه بارز ايثار و فداكاري و شهامت و احساس مسئوليت بود. زندگي او سرتاسر در عرصه  هايي گذشت كه وطن نياز مبرم به او و همانندهاي او داشت. تا زماني كه بيگانگان چشم طمع بر خاك مملكت ما داشتند، او سرباز عرصه مجاهدت بود. آن زمان كه زمزمه جهاد سازندگي در كشور طنين افكن گشت، گويي حسين پور نداي قدسي پيامبر را در پيشاني تاريخ شنيده بود كه پس از جهاد اصغر، اينك نوبت جهاد اكبر است. جهاد اكبر او صرف خدمت بي دريغ و بي چشم داشت به وطن، دانشجويان و جامعه علمي كشور گذشت. حسين پور اعتقاد داشت كه عدم توسعه علمي سريع در كشور با وجود نخبگان كارآمد، ناشي از عدم پيوستگي و يكدستي زنجيره ي محققين در علوم مختلف است. از اين رو بود كه توصيه اكيد او به شاگردانش گسترش وسعت ديد از علوم مهندسي به علوم پايه و تلاش او پيوستگي نخبگان علمي كشور در شاخه ها و زمينه هاي مختلف بود.

          اما دريغ، درختي كه به اميد شكفتن غنچه هاي بهاري بر تنه تنومندش در وجد نمي گنجيد، در باد سرد زمستاني ديار روزگار ما خشكيد. افسوس! افسوس! نازنيني كه اميد، عشق و زندگي در بيان او شعله ور بود در زير خاكسترهاي سرد و غبارهاي تيره فراموشي و غفلت ما مستور شد. افسوس! كه همواره اضطراب خشكسالي ما را از لذت لطافت باران به دور مي سازد و سرشت سوزناك هستي را جرعه جرعه در كام ما مي چشاند. حسين پور باراني بود كه باريد و رفت اما از ياد و انديشه او همواره و هميشه رنگين كماني در خاطر ما جاويدان است. لطافت باراني او در سهل انگاري ديده هاي غفلت زده ما محو گشت، اما چه باك كه يادگار  او نهال هاي سرشاري است كه در تكاپوي شكفتن و به ثمر رسيدن از شهد خاطره سبز و رويايي او مي نوشند و اميد مي گيرند و قطعاً به بار مي نشينند. حسين پور از ميان ما رفت، اما بي ترديد روح بي قرار و پوياي او در سيره شاگردانش دوباره طلوع مي كند.

          روحش شاد و يادش گرامي باد.

ما زنده به آنيم كه آرام نگيريم                       موجيم كه آسودگي ما عدم ماست