دکتر در جلساتی شرکت می کرد که واقعاً بازده داشت. هر موقعی از جلسه که احساس می کرد دیگر حضورش ضروری نیست با احترام جلسه را ترک می کرد. در خصوص وقت خود تعهد داشت و مدیریت زمانش عالی بود. در جلسات تشریفاتی شرکت نمی کرد و می گفت وقت بیشتر از اینها ارزش دارد و باید صرف علوم شود. می گفتند هیچ دلیلی وجود ندارد که در جلسه ای به من نیازی نباشد و من در آنجا حضور پیدا کنم. او می گفت جلسات باید از حالت تشریفاتی درآیند و جدی تر شوند و از برگزاری جلسات مکرر و بدون نتیجه خودداری شود.

البته دکتر هرجا احساس می کرد باید حضور جدی داشته باشد با تمام توان شرکت می کرد.  ما برای تدوین آیین نامه پژوهشی جلسه گذاشتیم دکتر به علت ضرورتی که احساس کرده بودند بطور جدی شرکت کردند و بهترین پیشنهادها را دادند و اتفاقا پیشنهادات ایشان هم تصویب شد. به این می گویند جلسه واقعی.

در جلساتی که شرکت می کردند منظم و دقیق بودند و قبل از تشکیل جلسه زمان مؤثر حضور خود را سئوال مر کردند.