آیا به شعرهایی که به بچه های خود یاد می دهیم توجه داریم. شعر«یک توپ دارم قلقلی است» چه بار تربیتی دارد؟. این شعر از ابتدا توپ را ملکه ذهن کودکان می کند و توپی که یازده نفر در میدان با ناجوانمردانه ترین حالت به دنبال آن هستند تا با لت و پار کردن یکدیگر در داخل دروازه دیگری قرار دهند و به هر قیمتی برنده شوند.

قطعاً صنعت فوتبال غیرانسانی ترین صنعت دنیاست که بر مبنای نابودی دیگران و خودبینی و خودخواهی استوار است. هر شغلی که از این طریق هم ایجاد می شود شبهه ناک است. زیرا بنای آن بر لت و پار کردن انسانی است که تجلی خداوند است. ما حق نداریم به دیگران صدمه بزنیم و در قانون شرع دیه دارد ولی بیشترین جریمه آن در فوتبال، کارت قرمز است.

ما همین فوتبال غیرانسانی را به کودکان بی گناه مان از ابتدا تلقین می کنیم. و لازم است که در آن تجدید نظر کنیم. چرا به شنا بها نمی دهیم که هیچ ضرری ندارد بلکه بهترین ورزش است چرا اسب سواری را ترویج نمی کنیم و بسیاری از ورزش سالم دیگر. ما با کشورهای دیگر فرق می کنیم ولی خشن ترین فوتبال در کشور ما که ادعای الهی بودن داریم رخ می دهد. براستی چرا؟

یک توپ دارم قلقلی است و در ادامه نمی دانم تا کجا میره! چرا از ابتدا ندانستن را به فرزندان خود تلقین می کنیم. از اول، اعتماد به نفس کودکان را بر مبنای ندانستن پایین می آوریم. چرا شعری نمی سازیم که کودکان مان بگوید می توانم. کی این شعر را برای ما ساخته است؟.